De lente is hier! Ik vind het heerlijk om te zien dat iedereen meteen vrolijker is, dat je de vogels hoort fluiten en dat je de natuur in slechts een paar dagen tijd helemaal ziet veranderen. De voorjaarsschoonmaak is in volle gang en veel mensen springen weer op de fiets of gaan hardlopen. Het lijkt alsof iedereen nieuwe energie heeft gekregen om te beginnen met iets nieuws of iets wat al lange tijd op de wensenlijst staat. Kortom: het lusteloze wat je in februari zo kan voelen slaat om in vrolijkheid. En ik kan er over meepraten, want ik kom net uit een bijzonder donkere periode…
Vlak voor de lente zich aandiende pakten donkere wolken zich onverwachts samen boven mijn hoofd. Ik werd vrijdagmiddag om vijf voor vijf gebeld door mijn huisarts. Dan weet je eigenlijk gelijk dat er iets mis is… Uit het periodiek bevolkingsonderzoek dat ik de week ervoor had gehad werd ik er uitgepikt. “De uitslag is niet goed, je hebt 50% kans op borstkanker maar er moet meer onderzoek gedaan worden’, vertelde ze meteen.
Ik voelde me niet ziek
Ze vertelde me over wat ze konden zien en wat de risico’s waren. Op dat moment kon ik de informatie niet goed verwerken en een paar tellen later zat ik in de auto onderweg naar huis te huilen. Dan is het heel fijn dat er bij thuiskomst iemand op je staat te wachten in de deuropening. We hadden plannen om die avond samen uit eten te gaan, en mijn man vroeg me of ik niet liever thuis wilde blijven vanwege dat nieuws. Maar ik voelde me niet ziek en kon de afleiding juist wel gebruiken. Het nieuws heeft tijdens het weekend de tijd gekregen om te landen, en ik besefte me steeds meer wat de mogelijke gevolgen voor me konden inhouden. De donkere wolk was zeer aanwezig.
De maandagochtend daarna om 08:15 uur belde het ziekenhuis om me te informeren dat ik die aanstaande woensdag moest binnenkomen voor verder onderzoek. Dan weet je helemaal dat het heel serieus is, als ze er zo veel haast op zetten. Ik moet zeggen dat ze dat wel goed hebben geregeld. Ik ben ook wel blij dat ik dan in Nederland woon waar dit soort dingen gewoon goed geregeld zijn.
Verder onderzoek
Na aanvullend onderzoek werd snel duidelijk dat het ingekapseld is, en dat er geen uitzaaiing zijn maar of het goed- of kwaadaardig was konden ze nog niet bepalen. Ze hadden standaard al een markering geplaatst zodat ze precies weten op welke plek er geopereerd zou moeten worden, mocht dat nodig zijn. Het feit dat ze niet meteen gingen opereren gaf direct opluchting. Als er iets zou zitten wat echt foute boel leek, dan zouden ze dat risico niet lopen.
Blijdschap en opluchting
Tot die woensdagmiddag had ik het idee dat ik van de zomer kaal en geamputeerd zou kunnen zijn, maar nu ziet de nabije toekomst er gelukkig veel rooskleuriger uit. Bij de definitieve uitslag bleek namelijk dat het gezwel goedaardig was en dat er geen operatie of behandeling nodig zou zijn. Bij het naar buitenlopen op de poli nam mijn man afscheid van de vriendelijke receptioniste en voegde er opgelucht aan toe dat zij ons voorlopig niet meer terug zou zien. De dame zei welgemeend “ik ben heel blij voor u, want er zijn er te weinig die hier zo naar buiten lopen”. Bij het verlaten van het ziekenhuis kon ik alleen maar denken: “YES!”. Mijn emotie was ontzettend heftig en ik voelde een overweldigend gevoel van blijdschap en opluchting.
Een paar weken geleden blogde ik nog over ‘The wheel of life’ en hoe raar is het dan om te beseffen dat als slechts één segment verschuift, alles ineens ter discussie staat. Echt alles. Het geeft weer andere inzichten en ik denk dat de lente dit jaar voor ons daardoor misschien ook wel extra licht aanvoelt. Het voelt als een soort van frisse start met heldere hemel.
– Miranda
